Zaterdag 8 februari namen wij het op tegen Trivos DS1. Een team uit het oosten waar wij uit, laten we eerlijk zijn, een van onze slechtste wedstrijden hebben gespeeld. We konden alleen maar winnen dus. De wedstrijd zelf was echter ondergeschikt aan iets veel belangrijkers die dag. Deze wedstrijd was de laatste wedstrijd die onze lieve Stefan, vader van Dana en Lisa, kon komen bewonderen. Een pijnlijke realiteit, maar een mooie reden om ons uiterste best te doen om iets memorabels neer te zetten. Dit konden we al waarmaken door Lisa (de zus van Dana) mee te vragen. We zochten nog een extra spelverdeelster aangezien Kyra er niet bij kon zijn. De zussen hadden nog nooit samen in een team gezeten. Extra bijzonder dus dat we Lisa erbij hadden en met het duo aan spelverdeelsterszusjes konden spelen.Ā
We wisten dat dit heel pittig ging worden maar ook dat we veel steun aan elkaar zouden hebben. We deden het samen, en hoeš¤
De eerste set begonnen we supergoed. Er werd goed gepasst, de setjes lagen lekker en we wisten mooie ballen te scoren. We werkten er hard voor en wisten onszelf te belonen! Trivos verdedigde goed en had af en toe best een lastige service. Toch wisten wij hem binnen te slepen met 25-22.
Dat was een lekker begin. De energie zat er goed in dus we gingen vol goede moed van start met de tweede set. G wist de set te starten met een waanzinnige servicereeks waarbij we zelfs tot 11-1 voor stonden. Daarna werden we wel wat wisselvalliger maar konden we de boventoom blijven voeren. Met een dubbele wissel voor de nieuwe zus en een wissel in de pass wisten we ons spel lekker door te pakken. Deze set wonnen we dan ook met een eindstand van 25-20.
De derde set verliep echter wat minder soepel. We kregen meer moeite in de pass en aanvallend kwamen we er wat lastiger uit. Trivos kwam juist op dreef, scoorde mooie punten en wisten veel ballen van de vloer te halen. Het terror-blok waar we nog trauma’s aan hadden van de uitwedstrijd, was terug. Ook hier hebben de zusjes allebei hard gewerkt om de aanvallers te bedienen maar helaas mocht het niet baten. Deze set verloren we met 25-17.
De vierde set moest dan echt van ons zijn. Met dezelfde strijdlust gingen we door. Echter, niet alles wilde meer zo lukken als daarvoor. Trivos raasde aan de andere kant lekker door. We bleven knokken maar konden er helaas niet uit komen. Krijn en Jos maakten gebruik van alle wissels maar ook die konden helaas het tij niet keren. Ook deze set ging daarom naar Trivos met een eindstand van 25-21.
Voor set 5 gold helaas hetzelfde. Ondanks de strijdlust zat er helaas niet veel meer in. We bleven vechten maar Trivos wist veel te verdedigen en te blokkeren, mooie punten te scoren en goed te serveren. Deze set ging dan ook naar Trivos met 15-10.
Een wedstrijd waar misschien nog wel een setje in had gezeten, maar een einduitslag waar we vooraf voor hadden getekend. Die eerste twee sets voelen voor ons als een overwinning. En zoals eerder gezegd: een wedstrijd die ondergeschikt was aan iets veel belangrijkers. Het was pittig maar ontzettend mooi om dit samen te doen. We hebben ons ondanks de pijn en het verdriet ontzettend verbonden gevoeld. Hopelijk denkt Trivos niet dat onze weggepinkte traantjes kwamen door het verlies van de wedstrijd.
Lieve Stefan, bedankt voor je laatste zwaai. We zullen goed voor je meisje zorgenš
