Jaaaaaa, het is gelukt. Leython DC MA2 is kampioen geworden in haar poule na een klinkende 4-0 overwinning uit op VV Delta MA2, uit in Delft. Met nog een wedstrijd te spelen (15 april thuis) zijn we niet meer in te halen. In die laatste wedstrijd kunnen we dus vrijuit spelen, zonder zenuwen of wat dan ook, want met vijf punten voorsprong kan alleen een enorm ongekend corruptieschandaal bij de bond en bij de beker- en medialle-fabriek ons nog van de welverdiende eerste prijs afhouden.
Voorafgaand aan deze wedstrijd voelde je de zenuwen bij de dames toenemen. Allerlei scenarios spookten door het hoofd. Met nog twee wedstrijden te gaan tegen onze naaste concurrent VV Delta en maar 1 setpuntje meer dan dat team kon er nog van alles gebeuren. Een overwinning zou natuurlijk mooi zijn en de druk volledig bij Delta leggen, maar zelfs bij een 4-0 verlies was er nog hoop want we hadden altijd nog die laatste thuiswedstrijd. De Nevobo-app gaf lafjes een gelijkspel aan, daar hadden we dus niks aan. We wisten gewoon niet wat we konden verwachten van deze middag-wedstrijd in Delft. Trainers Frans en ik deden er alles aan om de ochtendtraining zo relaxed mogelijk te laten verlopen. De eigen koppies leeg maken en lekker ballen. Kira verstond dat ietwat verkeerd en sloeg de haren van Frans zijn kop (Nee, Kira, eigen hoofd leegmaken). Gelukkig heeft Frans naast stalen zenuwen ook een keihard hoofd.
Toch zag je dat de dames wel gespannen bleven voor deze dag. Mangi was al in de ochtend door de wekker heen geslapen was, Robbbin was de ballen vergeten en Naomi vergat de verzameltijd in de middag. Maar niet alleen de dames bleken nerveus, ook een tweetal rij-ouders vergaten door de spanning accuut de route naar Delft. We kwamen dus wat gehaast het veld op. Gelukkig was de scheidsrechter coulant en gaf ons genoeg inspeeltijd. Het advies van hulp-coach Elianne voor deze wedstrijd luidde: niet teveel denken en gewoon je eigen spelletje spelen, simpel houden en lekker meppen. Vanaf de eerste set waren de dames goed gefocussed. Met Mangi aan de kant ging deze set snel de goede kant op, dat wil zeggen richting ons, onder andere door een lange service beurt van Rooobin, waar de tegenstander geen vat op kreeg. Met de eerste set binnen was de spits er af, en de koppies van de dames stonden iets minder nerveus.
Je zou verwachten dat je in de tweede set dan gewoon lekker doorspeelt, maar toch bleef er wat spanning in het veld hangen. Dat zag je onder andere aan de een aantal foute eerste services die soms ver uit gingen. Ook vielen er een paar onnodige ballen op de grond omdat de buiten-achterspelers iets te ver naar achteren stonden en de midden-achterspeelster juist iets te ver naar voren stond. Daarnaast werden mooie setups te makkelijk in het net of uit geslagen. Kortom, in plaats van Delta de fouten te laten maken deden wij dat voor ze. Niet zo handig. En ook de twee time-outs waren niet helemaal afdoende om de focus volledig terug te brengen. Maar bij de stand 23-21 achter liet MA2 zien hoeveel veerkracht ze zelf hebben. Even een onderlinge peptalk, rust bewaren in de rally, service terugpakken en dan gewoon doorhalen. Met vier punten op rij was ook deze set voor ons. Yeah!
In de derde set had ook Naomi eindelijk de juiste lengte van het veld bepaald en begon haar power service goed te lopen. Kira begon op de bank, en kon er halverwege in op midden voor Noa die hoognodig naar de wc moest. Even een paar rally’s om weer in ons spel te komen, maar we lieten de kaas niet meer van ons brood eten. We stonden 3-0 voor. En toen was het dus het moment voor de ouders om in paniek te raken. Als de dames ook de vierde set zouden binnenhalen zouden ze nu al kampioen worden. Hier had niemand op gerekend. De moeder van Rooobin kent de weg in Delft zelf gelukkig wel goed en zij ging op pad om bloemen te halen. De spanning bij de overige ouders nam ook toe, het zou je maar gebeuren, je dochter kampioen. Ook in het veld voelde je de trillingen van de handen en het gebonk van de harten. Een tactische wissel (Robbbin erin voor Naomi en een rally later weer terug) bleek erg nuttig om even de spanning weg te laten vloeien. De ontlading bij iedereen was toch best wel groot toen het laatste fluitsignaal klonk. Vier-nul winst: de bloemen waren niet voor niets gehaald.
Noa mocht deze wedstrijd verdiend de MVP award opstrijken voor haar mooie passes en sterke aanvallen op midden. Elke keer weer is de keuze voor de MVP lastig, want iedereen speelt elke week weer ijzersterk en zonder teamgenoten ben je nergens. De dames rennen zich allemaal de sokken uit de schoenen en de scheenbeschermers van de knieën voor elkaar. Voor elke bal wordt een poging gedaan om hem over het net te krijgen en dat werpt zijn vruchten af. Het is heerlijk om te zien hoe dit team gegroeid is in de afgelopen maanden, vooral in het samenspel en het tactisch vernuft.
Volgende week is alweer de laatste wedstrijd van dit seizoen. Ik hoop dat er heel veel publiek komt om het kampioenschap te vieren. Het gaat natuurlijk om de kat-zijn-baard want kampioen zijn ze al. Maar misschien lukt het om heerlijk vrij-uit te spelen en het kampioenschap extra glans te geven. Ik ga het gewoon nog een paar keer opschrijven: kampioen, kampioen, kampioen! Wat een geweldige prestatie van dit geweldige team! Trainer Frans, alle ouders, en ik lopen gewoonweg naast onze schoenen van trots. Wat. Een. Team!