15 april 2017 – Pfff, het zit er op voor de meiden van MA2. Een zeer succesvol seizoen voor het onbetwist leukste team van Leython DC werd thuis afgesloten met een ietwat mindere wedstrijd tegen ons voormalig concurrent om de eerste plaats, VVV Delta uit Delft. Het blijft toch altijd lastig om je op te laden voor een wedstrijd om-den-keizers-baard, zoals dat heet. Wat het ook zou worden, de dames waren al kampioen na de prachtige overwinning op dit zelfde team vorige week uit in Delft. Tja, wat is dan nog het belang, hoorde je de dames denken. Nou, dat belang is bijvoorbeeld het publiek!
Het publiek was in grote getale op komen draven om jullie de sterren van de hemel te zien spelen , en vooral ook om samen met jullie het kampioenschap te vieren. Broertjes, zusjes, vaders, moeders, opa’s, oma’s, vrienden, halve vrienden, klasgenoten en totale onbekenden waren op deze wedstrijd afgekomen om dit fantastische kampioensteam te zien schitteren in hun laatste wedstrijd. Daar doe je het dus voor. Maar ik begrijp het ook wel, hoor, dat de spanning je dan wat ook te veel kan worden en je niet helemaal op het toppen van je kunnen speelt. Het maakt ook allemaal niet zoveel uit.
Gelukkig werden de eerste twee matige sets ruimschoots goed gemaakt door de inzet in de laatste twee sets, waardoor de wedstrijd in een acceptabel gelijkspel eindigde. Ik liet jullie lekker jullie eigen problemen oplossen, want dat kunnen jullie prima, en probeerde alleen af en toe de focus terug te brengen: laat de tegenstander de foutjes maar maken! Ga voor elke bal! Hou het simpel! Soms lukte dat en soms lukte dat niet. Er werden foutjes gemaakt aan beide kanten en het uiteindelijke gelijkspel was dus eigenlijk wel een mooi resultaat voor alle partijen. Maar vanaf de zijkant heb ik, en dus ook al het publiek, toch weer heel veel fraais gezien: mooie passes, goede aanvallen, onmogelijke reddingen, samenspel en bovenal spelplezier en inzet.
Ik was deze wedstrijd van plan alvast wat te oefenen op nieuwe posities, maar een aantal zaken gooide een beetje roet in het eten. Robbbin speelde, zoals beloofd, vier volle sets. En dat deed ze met verve. Je zag haar zichzelf bijeenrapen na, bijvoorbeeld, een smash in het net, waardoor de volgende bal weer goed gespeeld werd. Heel knap dat iemand zichzelf zo kan oppeppen. Rooobin speelde, ongepland, ook vier sets, omdat Naomi toch nog iets teveel aan zich zelf twijfelde als spelverdeler. Dat is echt niet nodig hoor, Naomi, volgende keer gooi ik je gewoon in het diepe! En het was erg fijn dat je jouw powerservice weer onder controle kreeg in de loop van de wedstrijd. De meiden van Delta gingen steeds harder bibberen als jij aan service kwam. Rooobin zelf maakte weer een aantal fraaie punten met doortikballen die de tegenstander totaal verraste. Het blijft leuk, een spelverdeler die daarvoor het zelfvertrouwen en de techniek heeft. Daar zou menig team een moord voor doen. Noa en Ilse speelde als vanouds op midden en leverde daar weer sterke passes en krachtige aanvallen af. Dat zijn toch twee betrouwbare rotsen in de branding in MA2, hoor. Die twee dames zijn stevige pijlers waarop je een mooi team kan bouwen.
Maar ook op midden hebben we dus wat wel extra mensen nodig. Ik had bedacht dat het in deze om-den-keizers-baard-wedstrijd mogelijk was om de overige drie dames (Kiki, Kira en Mangi) maar eens op een andere positie te laten spelen. Het had wel geholpen als Kira haar broek niet vergeten was zodat we nog wat hadden kunnen oefenen in de training. Maar ook zonder dat lukte het haar weer om op buiten en op midden een stempel op het spel te drukken. Het moet voor de tegenstander angstaanjagend zijn, zo’n lange dame aan het net. Mangi is vanaf nu echt op diagonaal en op buiten inzetbaar; ze raapt zoveel ballen van de grond en neemt sterk de setup over indien nodig. Je hoeft echt niet aan jezelf te twijfelen, Mangi; de publiekswissel in set vier was er daarom speciaal voor jou. Voor Kiki was het helemaal even wennen: spelend op twee totaal nieuwe posities (midden en buiten, maar dan die andere buiten) was zij de draad zelden kwijt. Prachtige snoekduiken en fraai aanvalsspel, ik neem mijn pet voor je af.
Maar eigenlijk neem voor jullie allemaal mijn pet af. Niet alleen zijn jullie individueel zo enorm gegroeid dit jaar, ook als team zijn jullie heel hecht geworden. Jullie blijven lachen en elkaar motiveren om er voor te gaan. Natuurlijk gaan er ballen fout, maar jullie hebben uitstekend door dat het geen zin heeft om dan te mokken of naar elkaar te wijzen. Nee, jullie helpen elkaar en coachen elkaar op een positieve manier. Daarmee laat MA2 aan iedereen zien dat volleybal een teamsport en hoe dat gespeeld moet worden. Dat teamwerk heeft het publiek zeker gezien en niet voor niets klonk er na afloop dan ook een luid applaus voor dit kampioensteam.
In de kantine werd het kampioenschap gevierd met bloemen, champagne en taart. Hoewel deze taart door Mangi zeer netjes in stukken werd verdeeld, waren de dames te hongerig om netjes te wachten op het bestek. Naomi kreeg, terecht, de laatste MVP award van het seizoen. Met haar sterke spel in de laatste sets compenseerde ze ruimschoots het iets mindere spel in de eerste, waarmee zij deze wedstrijd eigenlijk goed symboliseerde.
En nu is het lekker vakantie! Alhoewel, maandag 2e paasdag is er dan wel geen training, maar daarna gaan we zeker tot eind mei door. Dit team heeft nog zoveel potentie, dat ik me nu al verheug op volgend seizoen. En we gaan echt oefenen op meerdere posities zodat iedereen op twee of meer plekken kan spelen en er meer en evenwichtig gewisseld kan worden. Bovendien wordt je daar als team ook weer sterker van. Ik heb nu al medelijden met de tegenstanders van volgend jaar. Maar eerst gaan we dit jaar afsluiten met een huldiging tijdens het Eindfeest: 22 april in de Zijlpoort. Die huldiging heeft MA2 zeker verdiend, want jullie zijn echte kampioenen!!!
~ Jos
(met foto’s van Patrick Herzberg)
